Enkele gedachten n.a.v. het z.g. Brexit-referendum van 23 Juni 2016

Deze overweging is een vertaling van een voordracht, gegeven door Dominic Dibble, medewerker van de Arcane School te Londen en met zijn toestemming hier gepubliceerd.

Goedenavond allemaal en welkom bij deze vollemaan-meditatie met de Zon in Kreeft. Zoals we weten, is de positie van de zon van belang, omdat deze het licht van het bewustzijn, de ziel, het tweede aspect symboliseert. Wanneer de energie ervan wordt bepaald door Kreeft, en overgedragen door de heersers van Kreeft, Maan en Neptunus, dan worden vervolgens meer specifieke aspecten van het bewustzijn gestimuleerd en in de verbeelding naar voren gehaald. Vanavond zullen we in het kort een aantal van deze gedachten verkennen in het licht van de recente gebeurtenissen – namelijk de belangrijke beslissing van Groot-Brittannië om de Europese Unie te verlaten. Kreeft is bijzonder relevant, niet alleen omdat de eigenlijke stemming plaats vond binnen de termijn waarvan gezegd wordt dat deze onder invloed van Kreeft staat, maar ook omdat de Kreeft zeer nauw verbonden is met het fenomeen van het massabewustzijn, en het referendum voor dat massabewustzijn een zeldzame kans bood om zich eenduidig te manifesteren.

In feite kunnen we nog een stap verder teruggaan en erkennen dat Kreeft een arm is van het Hoofdkruis. Het Hoofdkruis vertegenwoordigt een van de meest esoterische energetische invloeden waaraan alle levens worden blootgesteld. Zijn subtiele effecten op individuele mensen worden pas echt gevoeld als ze de verheven status van de derde inwijding bereiken; tegen die tijd is het punt van identificatie in het bewustzijn al grotendeels verlegd van het individu naar de groep. Dus het Hoofdkruis zou geen invloed hebben op individuele personen die nog steeds massabewustzijn hebben. Het zou echter een subtiel effect op de gehele massa hebben, want het Hoofdkruis betrekt zich alleen op het geheel; en het zou ook direct díe ingewijden beïnvloeden in wie de dynamische wil-ten-goede van het geheel tevoorschijn begint te komen – degenen die reageren op Shamballa. Shamballa, als uitdrukking van de eerste straal van de wil, hangt samen met het terrein van de politiek, en we weten dat de wil zowel creatief als destructief kan worden gebruikt. Wat opvalt in de nasleep van het referendum is vooral tot hoeveel vernietiging dit in de Britse partijpolitiek aanleiding heeft gegeven, met inbegrip van – en dit is een punt waarover we het later zullen hebben als we praten over Neptunus – het welhaast dromerig verdwijnen in relatieve vergetelheid van alle boegbeelden van de Leave-campagne. Men zou haast denken dat ze op een of andere manier een illusie vormden. Overigens is het verbinden van Shamballa met politiek niet bedoeld om de suggestie te wekken dat de huidige politici zelf individueel daarop reageren. Indien een dergelijk iemand naar voren komt, dan is er sprake van de ware staatsman of -vrouw – de politicus die reëel en daadwerkelijk uitdrukking kan geven aan de wil van het volk van een natie, en die dus bevoegd is om een zinvolle en productieve relatie met andere staatsmannen of -vrouwen aan te gaan tot welzijn van het geheel.

De Europese Unie is interessant vanuit het oogpunt van massabewustzijn en nationaal bewustzijn, omdat het een betrekkelijk uniek experiment is in haar poging een ​​manier te vinden van integratie van meerdere vormen van nationaal bewustzijn tot een groter geheel. Zoals elk menselijk experiment is dit onvolmaakt, en vele Leave-actievoerders kozen ervoor om intensief stil te staan ​​bij een aantal van deze onvolkomenheden, daarbij het massabewustzijn bestokend met opgeblazen en vervormde beelden, en zo een aantal van de onderste lagen van het astrale vlak beroerend. In antwoord daarop hadden de Remain-actievoerders de neiging om meer een beroep te doen op het lagere denkvermogen, maar zonder zich echt in te spannen de verbeelding en de goede wil van de bevolking daarbij te betrekken, als tegenwicht voor de negatieve astrale turbulentie gecreëerd door Leave; en waar ze gebruik maakten van emotionele aantrekkingskracht was dat vooral door middel van negatieve angstgevoelens van economische schade. Wanneer men erkent dat het zwaartepunt van het massabewustzijn vooral in de astrale wereld gelegen is, dan is het niet moeilijk om in te zien waarom de Leave-actievoerders effectiever waren.

Een punt waar door een aantal commentatoren op werd gewezen, was dat het vreemd leek om zo’n ingewikkelde vraag als het lidmaatschap van de Europese Unie tot een ​​eenvoudig “ja” of “nee” te reduceren. Inderdaad is de kwestie van wat een dergelijk complex project als de Europese Unie eigenlijk vertegenwoordigt voor de massa moeilijk voorstelbaar te maken. De Tibetaan doet in “Het naar buiten treden van de Hiërarchie” een intrigerende suggestie die erop kan wijzen dat de Europese Unie niet voldoende rekening houdt met een belangrijk onderscheid in het massabewustzijn, een onderscheid dat zich lijkt te manifesteren in veel verschillende landen, namelijk de zogenaamde “Noord-Zuid” kloof. Maar voordat we dit een beetje nader beschouwen, pauzeren we even en zeggen samen de Mantram van Eenmaking, waarbij we de term “zonen” door “zielen” vervangen.

In “Het naar buiten treden… – p.199-200” doet de Tibetaan de volgende suggestie voor de politieke organisatie van de wereld na het einde van de Tweede Wereldoorlog:
“Het ontstaan van bepaalde grote groeperingen lijkt mogelijk en misschien zelfs raadzaam. Ze zouden als volgt verdeeld kunnen worden:

1. Een Federale Unie van de grote democratieën na de oorlog. Hiertoe zou het Britse rijk als geheel kunnen behoren, de Verenigde Staten, de Scandinavische landen en bepaalde Noord-Europese naties met inbegrip van Duitsland.
2. Een Unie van de Latijnse landen, met Frankrijk, Spanje, alle landen aan de Middellandse Zee, de Balkan-landen (behalve één of twee landen die bij de U.S.S.R. ingelijfd zouden kunnen worden) en Zuid-Amerika.
3. De Verenigde Socialistische Sovjet Republieken en zekere Aziatische landen die met hen samenwerken, zoals China en later Japan.

Deze drie grote blokken zouden geen vijandige blokken behoeven te zijn, maar gewoonweg geografische invloedssferen. Ze zouden alle drie met elkaar in nauwe verbondenheid en in economische verhouding kunnen werken. Elk land zou binnen de drie blokken zijn soevereine onafhankelijkheid kunnen bewaren, maar tussen deze onafhankelijke landen en blokken zou een gelijke gerichtheid van doel en eenheid van inspanning moeten bestaan en het erkennen van een economisch toezicht van een Volkerenbond. Deze bond, die gevormd zal worden door vertegenwoordigers van alle naties en waarvan het bestuur door de drie blokken gekozen zal worden, zou toezicht moeten houden op alle hulpbronnen, de distributie ervan verzorgen en de economische politiek vaststellen.
Ik zal mij met deze toekomstige regelingen niet in details bezighouden. Zij moeten door de mannen en vrouwen van goede wil uitgewerkt worden in de smeltkroes van experimenten en ervaringen. (p.199-200)

De Tibetaan spreekt vanuit de optiek van iemand die grote verschillen kan waarnemen in het massabewustzijn; dus hoewel deze suggestie enige tijd geleden werd gemaakt, verdient zij nog steeds aandacht. Wat opmerkelijk is aan deze suggestie is dat, afgezien van de actuele Amerikaanse elementen, de eerste twee voorgestelde Bonden min of meer overeen zouden komen met de noordelijke en zuidelijke delen van de Europese Unie. We weten na de bittere ervaringen van Griekenland, Spanje en Portugal die proberen te voldoen aan de economische beperkingen van het euro-lidmaatschap, dat er sprake lijkt te zijn van een zekere mate van wrijving tussen de noordelijke en zuidelijke delen van de EU. We kunnen onmogelijk weten of de voorgestelde structuur van de Tibetaan in de praktijk beter zou werken dan wat we nu hebben, maar hij wekt de indruk dat het opleggen van een kunstmatige uniformiteit van activiteit op een te groot massabewustzijn niet altijd werkbaar blijkt. Ook wijst hij op het feit dat de “massa” in “massa-bewustzijn” niet ongedifferentieerd is – inderdaad, naties zouden niet bestaan ​​als het menselijk bewustzijn overal hetzelfde was. Dus de EU wordt geconfronteerd met de uitdaging van het werken met een zeer groot massabewustzijn met interne differentiatie, wat een uiterst moeilijke taak is. Omdat de EU tot nu toe in de eerste plaats als een politiek en economisch project beschouwd werd, is het niet verwonderlijk dat het welzijn dat zij heeft getracht te bevorderen de neiging heeft om gericht te zijn op de krachten van de economische globalisering, namelijk het efficiënte verkeer van goederen, diensten en mensen. We kunnen ons afvragen of het vertrek van Groot-Brittannië uit de Unie gelegenheid zal geven om pas op de plaats te maken en om te overwegen of er meer gewicht zou moeten worden toegekend aan de culturele en psychologische dimensies van de Unie.

Het loont ook de moeite om eraan te herinneren hoe jong de Europese Unie is. Hoewel haar wortels getraceerd kunnen worden tot in de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, opgericht in 1951, moet in alle eerlijkheid gesteld worden dat de eigenlijke geboorte van de Unie plaatsvond in het teken van Waterman op 7 februari 1992 in Maastricht. Zij kwam tot stand met de ondertekening van het Verdrag van Maastricht, het concept van Europees burgerschap, inbegrepen het vrij verkeer en verblijf en met als eenheidsmunt de euro. Waarom Maastricht? Omdat op dat moment de Nederlanders het voorzitterschap van de Raad van de EU hadden en Maastricht er terecht aanspraak op maakte de oudste nederzetting in Nederland te zijn, een die teruggaat tot de Romeinse tijd. In “Bestemming der Volkeren” geeft de Tibetaan de sterrenbeelden die Nederland regeren: Kreeft heerst over de persoonlijkheid, terwijl Waterman de ziel regeert. Maastricht is ook nauw verbonden met het element water, omdat de naam ervan “oversteekplaats van de Maas” betekent. Maastricht ligt aan beide oevers van de Maas, de rivier die ontspringt in Frankrijk, waar zij La Meuse wordt genoemd. Net als veel andere grote rivieren die de nationale grenzen overschrijden, is de Maas/Meuse het onderwerp van een internationale overeenkomst tussen Frankrijk, Duitsland, Luxemburg, Nederland en België. De Maas speelt ook een interessante rol in het massabewustzijn; zij fungeert van de ene kant als een duidelijke verbinding met het Zuiden en anderzijds als grenslijn. Maar laten we, voordat we deze punten nader beschouwen, onze aandacht richten op de onmiddellijke nasleep van het Verdrag van Maastricht, dat niet onomstreden was.

Het proces van ratificatie van het verdrag ging gepaard met problemen in drie staten. In Denemarken werd het eerste referendum over het Verdrag van Maastricht gehouden op 2 juni 1992, maar een tekort van minder dan 50.000 stemmen leidde ertoe dat het verdrag niet werd geratificeerd. Na de mislukking werden wijzigingen aangebracht in het verdrag door de toevoeging van de Overeenkomst van Edinburgh, die vier Deense uitzonderingen opnam. Het verdrag werd uiteindelijk het jaar daarna op 18 mei 1993 geratificeerd, nadat een tweede referendum in Denemarken was gehouden. In september 1992 ondersteunde een referendum in Frankrijk slechts nipt de ratificatie van het verdrag met 51,05% ten faveure. Onzekerheid over de Deense en Franse referenda was één van de oorzaken van de onrust op de valutamarkten in september 1992, hetgeen leidde tot uitsluiting van het Pond Sterling van het wisselkoersmechanisme. Uiteindelijk kan dit hebben bijgedragen aan de Britse weigering om de euro in te voeren. In het parlement van Groot-Brittannië werd een opt-out uit de sociale bepalingen van het verdrag bestreden door de oppositie van Labour en de Liberaal-democratische leden van het parlement, en het verdrag zelf door de Maastricht-rebellen binnen de regerende Conservatieve Partij. Het aantal tegenstanders was groter dan de conservatieve meerderheid in het Lagerhuis, en daarmee dreigde de regering van John Major het vertrouwen van het Huis te verliezen. In overeenstemming met de Britse constitutionele conventie, in het bijzonder die van de parlementaire soevereiniteit, was de ratificatie van het verdrag in Groot-Brittannië niet onderworpen aan de goedkeuring van een referendum – maar we zouden het referendum van 2016 kunnen beschouwen als de vertraagde reactie op het Verdrag van Maastricht en de latere herzieningen daarvan. Nogmaals, het lijkt erop dat, niet alleen in Groot-Brittannië, het zwaartepunt van het massabewustzijn, zoals tot uitdrukking gekomen in het referendum, nog niet zo ver gevorderd was als de leiders van de Europese Unie hadden gedacht. Dit illustreert het meer algemene punt dat alle werelddienaren en werkende discipelen moeten erkennen dat de mensheid niet overhaast door de poorten van een utopie gejaagd kan worden. Integendeel, het is de taak van de dienaren om nauwgezet te bouwen aan bruggen in de mentale en emotionele lichamen van de mensheid waardoor hogere idealen kunnen afdalen in het massabewustzijn.

Terugkerend naar hoe dat massabewustzijn zich uitdrukt, gaan we iets verder terug in de tijd, naar de eerste helft van de vijftiende eeuw, de hoogtijdagen van het hertogdom van Bourgondië onder hertog Filips de Goede. Tijdens zijn regeerperiode van 1419-1467 werd het grondgebied van het hertogdom uitgebreid met een groot aantal gebieden langs de vallei van de Maas, die zich uitstrekt tot helemaal in Nederland. De Maas/Meuse gaat ruwweg van zuid naar noord door Frankrijk en Nederland via Maastricht, totdat zij een scherpe bocht in westelijke richting in de buurt van Nijmegen maakt en uitmondt in de grote rivierdelta gevormd door haar en de Rijn en Schelde. Deze drie rivieren vormen zo een soort natuurlijke grens tussen het noorden en het zuiden van Nederland, hetgeen ook enigszins lijkt op een informele grens in het massabewustzijn. De noordkant van de rivieren kan worden omschreven als meer “Noors” of Germaans en wordt vooral geassocieerd met het protestantisme, en de zuidkant van de rivieren is eerder overwegend rooms-katholiek; een adjectief dat gebruikt wordt om het verschil te beschrijven van deze zuidelijke cultuur is ‘Bourgondisch’, waarin de historische link dus doorklinkt.

Meer in het bijzonder is er een opmerkelijk verschil ten zuiden van de rivieren n.l. de traditie van Carnaval, vooral gevierd in de zuidelijke provincies Noord-Brabant en Limburg. Het Nederlandse Carnaval wordt officieel gevierd op de zondag tot en met dinsdag voorafgaand aan Aswoensdag. Hoewel de tradities variëren van stad tot stad, omvatten een aantal gemeenschappelijke kenmerken van het Nederlandse Carnaval een optocht, een “Prins Carnaval” die zogenaamd de burgemeester verdringt, vergezeld door een nar, een Boerenbruiloft, en het eten van haring op Aswoensdag. Twee belangrijke varianten kunnen worden onderscheiden: het Rijnlands Carnaval te vinden in de provincie Limburg en het Bourgondische Carnaval voornamelijk te vinden in Noord-Brabant. Maastricht, de hoofdstad van Limburg, heeft een straatcarnaval met gedetailleerde kostuums die Venetiaanse invloeden verraden. In Nederland is de eerste documentatie van het Carnaval te vinden in 1383 in Den Bosch. Het normale dagelijkse leven komt in het zuidelijke deel van Nederland gedurende ongeveer een week tot stilstand, met tijdelijk geblokkeerde wegen, en veel lokale bedrijven zijn een week gesloten. Ook veranderen tijdens de periode van Carnaval de namen van de steden en gemeenten – bijvoorbeeld, Zwolle wordt Sassendonk en Maastricht wordt Mestreech.^[1]Dit is niet helemaal in overeenstemming met de feiten: In Brabant en andere zuidelijke (niet-Limburgse) provincies kennen sommige steden ten tijde van Carnaval andere namen, b.v. Den Bosch heet dan … Continue reading

Carnaval is natuurlijk niet exclusief voor Nederland en een van de belangrijkste kenmerken is die van het loslaten van de dagelijkse verantwoordelijkheden, en de ondermijning of zelfs omkering van de normale rollen. Een deel hiervan wordt mogelijk gemaakt door het dragen van specifieke kostuums en maskers, die vrije mensen toestaat om te handelen op een manier waarop ze dat gewoonlijk niet zouden doen. Terwijl in de middeleeuwen dit tijdelijk op zijn kop zetten van het sociale weefsel bedoeld kon zijn om de spanningen tussen feodale heersers en geregeerden te helpen verlichten, kunnen we dit misschien vandaag de dag beschouwen als een vorm van informeel protest tegen de ‘efficiency’ en ‘uniformiteit’ die de globalisering tracht te creëren – of meer positief: als uitdrukking van de diversiteit van de plaatselijke geworteldheid van lokale vormen van massabewustzijn. Om één voorbeeld te geven van hoe plaatselijk geworteld deze tradities zijn, het Carnaval van Binche in België kent een karakter genaamd de Gille, waarvan de oorsprong onduidelijk blijft. Hij draagt gedurende een deel van de festiviteiten een masker met groene bril en soms een enorme kop met struisvogelveren, en hij bekogelt de toeschouwers met bloedsinaasappelen. Om generaal De Gaulle bij verschillende gelegenheden te citeren, “Hoe kun je een land dat 246 soorten kaas heeft regeren?” Als het bestuur van een divers land al zo moeilijk is, hoeveel moeilijker is dan de taak van de Europese Unie. Het vinden van de sleutel die diversiteit toestaat op te bloeien in eenheid kan het raadsel van Kreeft worden genoemd.

Zoals eerder vermeld is Neptunus de belangrijkste planetaire invloed in Kreeft, die verschijnt als de Ziel en als de Hiërarchische heerser, en achter de maan staat ​​als de Persoonlijkheidsheerser. Omdat Neptunus verbonden is met dromen, begoocheling en fantasie, is er ook een verbinding met het idee van Carnaval. De figuur van de Prins Carnaval is een soort heer van ontregeling, die voor een korte periode verschijnt en dan weer verdwijnt, en in terugblik op het referendum, geldt wellicht de suggestie dat sommige van de betrokken figuren een vergelijkbare rol gespeeld hebben.
Op grotere schaal was er een zorgwekkende tendens waarneembaar bij sommige mensen die online commentaar leverden op het resultaat, om het geheel van de Britse meningen te verengen tot ofwel “verlaten” of “blijven”. Dit gaat andermaal voorbij aan niet alleen het verschil tussen de twee adviezen, maar ook aan de verschillen in de meningen van de massa die binnen elke groep bestaan. Degenen die worden gekozen om te onderhandelen over de complexe ontwarring van de Britse relaties met de EU zullen een bijna bovenmenselijk niveau van onpersoonlijkheid en onthechting moeten hebben als ze zich geplaatst zien tegenover de verhitte retoriek en ze daarbij op productieve wijze het proces voor beide partijen moeten managen.

In Neptune – Mother of Myths, Glamour and Utopias, geschreven in 1963, spreekt Dane Rudhyar over Neptunus als “het kosmische symbool van de ‘grote dromen’ van onze verbeelding”. Hij merkt op dat er iets bestaat “wat lijkt op een Neptuniaanse soort van ambitie en van menselijke saamhorigheid – en het kan zelfs de persoon die het ervaart achtervolgen – maar het is de ambitie om zich volledig over te geven aan het bouwen van een nieuwe wereld, een nieuw type menselijke relaties …
Het provincialisme van Saturnus verandert in het federalisme van Neptunus; op hun beurt vinden de federale structuren, als ze eenmaal vertrouwd en optimaal werkzaam zijn geworden, op een Saturniaanse wijze aansluiting bij de internationalist die werkt aan het vestigen van Neptuniaanse patronen van supranationale organisaties zoals de Verenigde Naties, of van het nieuwe ‘Europa’ zoals dat door de werkelijk progressieve geesten van dat continent gezien wordt en waarnaar zij verlangen – en dat zij langzaam stap voor stap opbouwen” (uittreksels uit een online artikel op www.khaldea.com/rudhyar/astroarticles/neptunemother.php). Deze wisselwerking tussen Saturnus en Neptunus is belangrijk, omdat Steenbok, de tegenpool van Kreeft, Saturnus als heerser heeft van zowel de Persoonlijkheid als van de Ziel. Zo kan wellicht door de synthese van deze twee tekens een ware eenheid in verscheidenheid tot stand komen.

Toen Groot-Brittannië lid werd van de toenmalige Europese Economische Gemeenschap in 1973, werd deze de “gemeenschappelijke markt” genoemd. Deze term suggereert een vrij smalle focus op economische doelstellingen. Toch kan een marktplein de plek zijn, niet alleen voor de handel, maar ook voor ontmoeting, gesprek en de viering van de lokale tradities – een plaats waar diversiteit zichtbaar wordt. Laten we hopen dat we elkaar tijdig kunnen ontmoeten op het marktplein, niet alleen als consumenten, maar als echte Europese burgers, die het lokale, het traditionele en het diverse vieren, daarbij samen de grote droom van vrede en vrijheid dromend. Dan zal de Europese Unie voor de wereld gelijk staan aan een waarachtiger symbool van verlichte massabewustzijn, een van de vele verlichte huizen in de grote stad van de Mensheid.

De zaadgedachte voor onze meditatie van vanavond is: “Ik bouw een verlicht huis en daarin verblijf ik.”
Dominic Dibble